‘Het is niet goed, mevrouw. U heeft borstkanker.’ Het kwam als een grote donderslag bij heldere hemel.
Ik, Carlijn Berendsen, was toen 30, mijn dochter was 1,5 jaar. Dat kan toch niet?
Vol ongeloof begonnen de onderzoeken en behandelingen. Ik ging naar standje overleven en telde de chemokuren af. Ik voelde me erg ziek en somber. De momenten dat ik mij beter voelde genoot ik intens van mijn gezin, familie en leuke dingen doen.
Na de chemokuren volgden nog meer behandelingen en dat was voor mij het moment om aan te kloppen bij ‘kLEEF! Samen met andere meiden, praatten wij over onze ervaringen op allerlei gebieden. Die herkenning is zo fijn! De band met ons groepje ‘Kankerwijven’ is steeds hechter geworden. Wij huilen samen, maar vieren ook feestjes! Herkenning van lotgenoten en een luisterend oor zijn voor mij heel waardevol. Bij ‘kLEEF! kon ik ook terecht voor informatie over vermoeidheid en tips rondom kanker in een gezin.
Inmiddels heb ik goede scans gehad, zijn de actieve behandelingen achter de rug en kijk ik er naar uit om mijn leven in kleine stapjes weer op te bouwen. Ups en downs horen daarbij, inclusief alle littekens. Maar ik ben vooral erg dankbaar!