Gasten over ‘kLEEF!
Het verhaal van Carlijn
‘Het is niet goed, mevrouw. U heeft borstkanker.’ Het kwam als een grote donderslag bij heldere hemel.
Ik, Carlijn Berendsen, was toen 30, mijn dochter was 1,5 jaar. Dat kan toch niet?
Vol ongeloof begonnen de onderzoeken en behandelingen. Ik ging naar standje overleven en telde de chemokuren af. Ik voelde me erg ziek en somber. De momenten dat ik mij beter voelde genoot ik intens van mijn gezin, familie en leuke dingen doen.
Na de chemokuren volgden nog meer behandelingen en dat was voor mij het moment om aan te kloppen bij ‘kLEEF! Samen met andere meiden, praatten wij over onze ervaringen op allerlei gebieden. Die herkenning is zo fijn! De band met ons groepje ‘Kankerwijven’ is steeds hechter geworden. Wij huilen samen, maar vieren ook feestjes! Herkenning van lotgenoten en een luisterend oor zijn voor mij heel waardevol. Bij ‘kLEEF! kon ik ook terecht voor informatie over vermoeidheid en tips rondom kanker in een gezin.
Inmiddels heb ik goede scans gehad, zijn de actieve behandelingen achter de rug en kijk ik er naar uit om mijn leven in kleine stapjes weer op te bouwen. Ups en downs horen daarbij, inclusief alle littekens. Maar ik ben vooral erg dankbaar!
Het verhaal van Eugénie
Mijn naam is Eugénie Weyn, getrouwd, moeder van drie volwassen zonen met alle drie een partner, en oma van een kleindochter van 3 jaar.
In 2021, ik was toen 62 jaar, is bij mij slokdarmkanker geconstateerd. Na bestralingen en chemokuren ben ik geopereerd en leef ik nu met een buismaag.
Na de operatie was het zoeken om weer een redelijk normaal leven op te bouwen. Omdat ik nu een buismaag heb, slaap ik halfzittend, bukken kan ik wel maar liever niet omdat alles ophoog komt. Ik kan geen grote porties eten en regelmatig blijkt dat het eten niet goed valt waardoor ik moet overgeven of een dumping krijg. Gelukkig worden de periodes tussen deze ongemakken wel steeds langer maar het overvalt mij altijd weer, en soms niet op de plek waar ik dan het liefst wil zijn… en dat is thuis.
Vanuit mijn werk (verpleegkundige) heb ik regelmatig cliënten aangeraden om naar ‘kLEEF! te gaan, maar als je er zelf voor staat is dat wel even anders. Het heeft bij mij 9 maanden! geduurd voordat ik de stap durfde te zetten, maar ik heb er geen seconde spijt van. Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn maar het warme bad waarin je terecht komt, de samenhorigheid en dat iedereen je accepteert zoals je bent en je voelt, is echt heel fijn. Ik heb gekozen voor de yogagroep omdat mijn hoofd te vol zat en daarnaast voor een praatgroep met medemensen die deze operatie ook hebben ondergaan.
Met alle ongemakken kijk ik vooruit en zeg ik altijd maar weer…. ’kLEEF nog!
Het verhaal van Cathrien
In het inloophuis ‘kLEEF krijgt Cathrien geregeld een ontspanningsmassage. Dan staat haar hoofd even stil en ervaart ze rust.